Sun4Kids

Met Honoré gaat het de goede kant op. De kleipakkingen en behandelingen helpen goed. Alhoewel het aanmerkelijk beter gaat, moet hij het nog een tijdje rustig aan doen. Inmiddels is hij gewend aan de nieuwe plek en bevriend geraakt met de andere paarden en Lydia. Nu het behandelplan duidelijk is en Honoré voorlopig in de wei blijft om op te knappen hebben Pascal en ik tijd om terug te blikken en vooruit te kijken. De reis is een fantastische ervaring geweest en Honoré was er een onlosmakelijk deel van: hij was en is onze mascotte. Omdat reizen zonder Honoré niet hetzelfde zal zijn besluiten Pascal en ik dat het avontuur hier stopt. Om met een positief gevoel af te sluiten gaan we nog wel samen in de bergen wandelen. Zonder gebalk, hoefgekletter en graasgeluiden zal dat even wennen zijn. Wij bedanken jullie, ons publiek, hartelijk voor alle vormen van belangstelling en steun. Adios, au revoir, tot ziens! Honoré, Pascal en Hetty.

Het zijn trage dagen op het moment. NA hele dagen bezig zijn met wandelen, Honoré borstelen, opladen, afladen, boodschappen doen, eten maken enzovoorts is er nu niet veel te doen. Dat is wel wennen. Natuurlijk bezoeken we Honoré een paar keer per dag. Niet alleen voor zijn medicijnen en kleipakkingen maar ook voor de gezelligheid. Op aanraden van Lydia wordt een magnetiseur ingeschakeld. Zij bekijkt Honoré op een andere manier en ‘ziet’ dat de klachten vanuit zijn rug komen. Na de behandeling zegt ze dat het binnen twee dagen beter zal gaan en dat een tijdje rust Honoré goed zal doen. Dat is fijn om te horen. We wachten nog op het advies van de veearts. Als dat binnen is gaan we samen met Lydia een behandelplan maken.

Na het ontbijt gaan we naar Honoré. Hij staat een beetje eenzaam in de wei en als hij ons hoort, balkt hij en komt snel aan lopen. Op zo’n moment merk je pas hoe gehecht we aan elkaar zijn geraakt. We overleggen met Lydia en verplaatsen Honoré naar een weiland waar paarden zijn. Mij lijkt dat gezelliger maar of Honoré dat ook zo ervaart weet ik niet . Hij staat in ieder geval op een mooie plek waar vriendelijke mensen voor hem zorgen. Ondertussen krijgen we van allerlei kanten (ondermeer van jullie allemaal) lieve berichten. Wat zijn er toch veel aardige mensen. Wordt vervolgd…

Pascal heeft nog een afspraak met Raymon en tegen 20.00 hebben we afgesproken in het restaurant waar Paco en Carmen de scepter zwaaien. Het is een gezellige plek waar alle generaties elkaar ontmoeten. Het eten is heerlijk en Pascal wordt gevraagd om een potje te biljarten. Er ontstaan grappige gesprekken met een aantal gasten in een mengelmoes van Catalaans, Frans en Engels. Het is een feestelijke avond. Adressen worden uitgewisseld en als we weggaan krijgen we een fles wijn, een hoedje en een sjaal met ‘Rodonya’ erop. Dikke knuffels bij het afscheid. Pascal en ik zeggen weer tegen elkaar hoe gastvrij en vriendelijk men in Spanje/Catalunya is. Met een vol hart en mooie herinneringen ga ik slapen. ��!8

Vandaag komt Jordi, de broer van Raymon, ook een veearts, röntgenfotos maken. Dat moet duidelijk maken wat er aan de hand is: spannend!

De bus komt het terrein oprijden en Jordi stapt uit. De binnenkant van de bus lijkt op een mobiel ziekenhuis. Hij onderzoekt Honoré en het röntgenapparaat komt te voorschijn, loden schorten worden voorgedaan en een aantal foto’s genomen. Op de computer wijst Jordi de blessure aan en legt uit wat er aan de hand is. Het is duidelijk dat Honoré niet verder kan lopen. Gelukkig is het verhaal minder dramatisch dan dat van de andere veearts. Jordi vertelt dat Honoré in beweging moet blijven dus elke dag een klein stukje mag, zelfs moet, lopen.

Voor Honoré betekent dit het einde van de tocht en dus ook voor Pascal en mij. Een enorme tegenvaller en we zijn erg teleurgesteld. Maar er is niets aan te doen; het is wat het is. Na 2,5 maand lopen en bijna 1000 km rest ons even niets anders dan de repatriëring te regelen en te kijken wat ons verder te doen staat. Wordt vervolgd….. L

In de loop van van de middag komt Raymon en kunnen we mee naar de manege. Honoré stapt redelijk makkelijk in de aanhanger en onze spullen mogen ernaast. (Toch eerst maar een stuk plastic neergelegd). Als we bij de manege uitstappen komt het gehinnik en gebalk je langs alle kanten tegemoet want Raymon heeft ongeveer 50 dieren op stal staan. Honoré balkt gezellig mee en al is hij wat nerveus, het aangeboden stukje oude brood kan hij niet weerstaan. Tent snel opgezet en nu is het wachten op het verdere verloop.

Ons wordt aangeraden met Raymon te bellen. Hij vervoert vaker paarden en spreekt Frans, wat wel zo makkelijk is voor ons. Pascal belt hem en nog diezelfde avond komt hij langs om eea te bespreken. Raymon heeft veel ervaring met paarden en bekijkt het been van Honoré. Hij heeft een hele andere kijk op de situatie dan de veearts. Volgens hem lijkt het meer op een zenuw die klem heeft gezeten en stelt voor dat Honoré een paar dagen bij hem op stal komt staan zodat hij hem kan observeren. Het voorstel van Raymon klinkt goed en we spreken af dat hij de volgende dag Honoré op zal halen. Iets gerustgesteld gaan we slapen. Misschien dat het allemaal nog meevalt

De veearts arriveert en samen met de waard en zijn dochter rijden we naar de plek waar Honoré staat. Zij onderzoekt Honoré en als zij hem ziet strompelen is haar conclusie snel getrokken. Volgens haar is het een flinke blessure aan de knie en mag hij niet meer verder lopen. Eén maand volledige rust en daarna nog eens 4 maanden alleen maar kleine stukjes lopen. Het kan zelfs zo ernstig zijn dat hij geopereerd moet worden. Zij schrijft een pijnstiller voor en vertrekt weer. Beduusd blijven we achter. Die arme Honoré. En wij ook een beetje omdat dit waarschijnlijk het einde van onze reis betekent. Pascal en ik gaan nadenken wat ons te doen staat nu Honoré niet meer verder kan.

View this post on Instagram

Honoré durft al een beekje over te steken! Alles is nieuw ?

A post shared by Sun 4 Kids (@sun_for_kids) on Jun 16, 2019 at 12:55am PDT

Het is stralend weer en we staan op het punt te vertrekken als we zien dat Honoré met zijn linker achterbeen trekt en sleept. We laten hem wat lopen om te zien of het misschien een ochtenstijfheid is of zo. Maar nee, het blijft. Dat is schrikken. Wat zou er aan de hand zijn? Alle spullen snel afgeladen, Honoré vastgezet en wij naar de waard van de bar om het telefoonnummer van een veearts te vragen. Ook nu weer is hij behulpzaam en wordt er voor ons gebeld. De veearts kan er binnen een paar uur zijn. We moeten nog even geduld hebben.

We komen Lilla binnen en zien een man naast een bijzondere poort met een enorme verscheidenheid aan kloppers en andere attributen. Hij vraagt ons waar de reis heen gaat. Onmiddellijk blijkt hoe het streven naar onafhankelijkheid van Catalunya, leeft, want hij maakt ons duidelijk dat we hier niet in Spanje zijn, maar in Catalunya. Over Honoré wordt de Catalaanse vlag gedrapeerd en dan kan de juiste foto genomen worden!